อ้า ๒ หมายถึง ว. คำออกเสียงขึ้นต้นประโยคในคำประพันธ์ ใช้ในความรำพึงหรือพรรณนาวิงวอนอย่างเดียวกับคำ โอ้ หรือ โอ้ว่า.
[กอน] น. หมู่, กอง, เช่น พลากร (พล + อากร); บ่อเกิด, ที่เกิด,เช่น ทรัพยากร ศิลปากร; ค่าธรรมเนียมอย่างหนึ่งที่รัฐบาลเรียกเก็บ เช่น อากรรังนก อากรมหรสพ; คำเพิ่มข้างหลังของคำเดิมเมื่อเพิ่มแล้วหมายถึงพวกหรือหมู่ เช่น ดารากร นรากร ทวิชากรประชากร หรืออาจมีความหมายคงเดิมก็ได้ เช่น พระปฏิมากร.
[สะแตม] (กฎ) น. ดวงตราที่ปิดทับ ดุน หรือพิมพ์บนกระดาษเพื่อใช้เป็นค่าอากรตามประมวลรัษฎากร.
น. ความจํานง, ความหวัง. (ป.; ส. อากางฺกฺษา).
[อากับ] น. การแต่งตัวดี. (ป. อากปฺป; ส. อากลฺป).
[อากับ] น. กิริยาท่าทาง. (ป.).
[กําปะ] น. ความหวั่นไหว. (ส.).
[กําปะ] น. ความหวั่นไหว. (ส.).